Once upon a time

Realist bir insan olduğumu, ayaklarımın her daim yere bastığını düşünürüm; hatta bundan emin gibi birşeyim. Ama bazen bakıyorum da içimden geçenlere, çocukken oku diye elime tutuşturulan Ezop masallarının etkisi aşikar. Gerizekalılığa varan bir hayalperestlik, bir Hello Kitty'lik değil bu etki de daha çok zekinin, doğuştan haklı olanın önünde sonunda kazanacağına dair naif inanç. Mesela hala Sayısal Loto'nun günün birinde bana çıkacağından eminim; yolda yürürken sevgilisinden yeni ayrılmış bir kadının fırlattığı kafam kadar taşlı pırlantaya ayağımın takılacağından da. Linked-in'den birileri bendeki cevheri farkedip gel şirketimizin başına geç diyecek önümüzdeki 1-1,5 ay içinde. Ondan sonraki birkaç yıl içinde de hem çok parlak bir internet sitesi fikri düşecek aklıma hem de Bjeweled'a rakip bir dakikalık, fena bağımlılık yapıcı oyun taslağı. Paranın dibine vuracağım yani 3-4 yıla; öyle ya da böyle. Adonisli, 6-pack'li bir yavru bir görüşte köpeğim olacak, 100 yaşına kadar da sağlıklı bir şekilde ve sevdiğim herkesle birlikte olacağım elbet. İstanbul'da ama şehir dışında bol hayvanlı bir çiftlik evi de almış olacağım bu arada. 

And i'll live happily ever after.

Böyle realistliğe hohoyt diyoruz.

At Last

Memur çocuğu olmanın eenn büyük etkisi garantici bir insan olarak yetişmektir. Orta sınıf olmanın getirdiği leblebi tozuyla mutlu olabilme, karne hediyesi olarak bisiklet alma, tatile apart otele gidip mutfağında bamya pişirme gibi tecrübeleri de yaşatsa da benim hayatımı en çok etkileyen şey bu garanticiliktir. Riske girmeme, alternatif bulmadan elindekini bırakmama ve tırıs tırıs yaşamakla kendini gösteren bu özelliği önce hep birlikte bir lanetleyelim:
Püü Allah belanı versin, yatacak yerin yok!!
Lanetledikten sonra bir sonraki aşama olan inkar ve reddetmeye geçebiliriz; benim şu an tam da içinde olduğum evreye. 30 yaşında dana kadar bir kadınım, 7 yıldır aralıksız iş hayatının içindeyim ve tam olarak 6 hafta içinde hayatımın en büyük risklerinden birini alıyorum; yeni bir iş bulmadan işimden ayrılıyorum. Yıllardır her can sıkıntısında tekrarladığımdan artık kendime bile inandırıcı gelmeyen "İstifa edicem ben yea!!" söylemini ciddi ciddi gerçeğe dönüştürdüm. Aileme bunu çıtlattığımda bile babamdan gelen "Aman evladım yeni iş bulmadan ayrılma." telkini yüzünden ne yapacağıma karar verene kadar evden 07:30'da çıkıp 18:30'da geri dönmeye devam etmek zorunda kalabilirim, bakçez. Huzursuzum, biraz endişeliyim, arada panik oluyorum ama genelde hissettiğim şey tam olarak şu :

YAPTIM AMK, VALLA DA BİLLA DA YAPTIM SONUNDA!!! OHH BEE!!! SENİN GİBİ ŞİRKETİN DE YÖNETİCİLERİNİN DE TEEE ÖREKELERİNE TÜKÜREYİM!!! GEBERİN İNŞALLAH!!! KURTULDUM LANN!!!

Bu heyecanın ne kadar süreceğini de hep birlikte izleyip göreceğiz. Şimdi 6 hafta sürecek bir Bejeweled Turnuvası'na başlamam icap ediyor.