29 Haziran 2009

Forever Homesick

Doğduğum, büyüdüğüm, 20'li yaşlarımın ilk birkaç yılının geçtiği ve şimdi yaşadığım şehirler hep farklı. İstanbul'da yaşadığım 9 yıl içinde 4.evimdeyim ve 5.sini arıyorum.
Kendimi yersiz yurtsuz hissetmem doğal galiba.
Anası, dadısı, anaokulu, lisesi, çocukken gittiği park, ilk öpüştüğü köşe, ne bileyim ilk sigarasını içtiği kuytu aynı yerde olan insanları çok kıskanıyorum.

9 yorum:

Adsız dedi ki...

İlkokulu ve liseyi iki farklı şehirde bulunan iki farklı okulda okudum. Çilesi de kendisi de bitmeyen üniversite hayatımda değiştirdiğim ev ve sayısını saymaya üşeniyorum şu anda. Bana da oluyor böyle arada ama hep aynı yerde ikamet eden insanlar da mekanı kimliğine biraz aşırı iliştiriyorlar sanki. Ya da bu benim garip, saçma tesellim, istersen senin olabilir.:)

valerie dedi ki...

istanbul güzel şehirdir biraz yorar insanı ama bence değer hayatının bir parçasınıda onunla sürdürmeye.
bu arada bol şans sana ev konusunda.

La Santa Roja dedi ki...

Cömertliğin için teşekkürler itgibiyim :D Üzerinde biraz çalışılıp çok inandırıcı bir teselli haline getirilebilir. Bir düşüneyim bakalım...

Saol valerie, hem satılık hem kiralık iki koldan saldırıyorum ilanlara. Yeni eve taşınmanın en eğlenceli tarafı Welcome Party'ler, yakında bir tane daha yapacağım için sevinip taşınma dertlerini unutmaya çalışıyorum.

pudra dedi ki...

ilkokul arkadaşlarımı hatırlamıyorum. lisedekiler ile ancak iletişiyorum
üniversite arkadaşlarımdan uzağım. memleketinden uzaksan akrabalıkların bile soğuk oluyor.
kendimi çok aidiyetsiz hissediyorum.üzücü

ABİ dedi ki...

1981 de annemlerin yanından ayrıldıktan sonra geçen neredeyse 30 yıl içinde, evlenip boşanmama ve sonra 4-5 yıl aralıktan sonra tekrar evlenmeme rağmen oturduğum ev sayısı 4...
Şu anda yaşadığım yerde 15 yılı aştım. Aslında bir tanesini hiç saymamalıyım, geçer geçmez neredeyse oturmadan bugünküne taşındım tek başıma...
Ve bu eve girdiğim ilk günü, ilk anı hatırlıyorum... Köpeğimin tavrını... Ve hakikaten ilk sigaramı nerede içtiğimi...
Hatta içerken, bugün önce halı ve daha sonra parke ile kaplanmış eski marley yer döşemesinin üzerine karaladığım kelamları...

valerie dedi ki...

Ahaha süpermiş ,bende en kısa sürede sıkıntılı bölümü atlayıp , eğlenmece & dinlenmece kısmına geçmeni dilerim. Bi de şöyle düşün ; yeni bir ev ,taptaze bir başlangıcın da temeli olur.-biraz bankaların mortgage reklamları gibi oldu ama...-
Neyse anladın sen ,iyi gelir yani.

La Santa Roja dedi ki...

Aynı hisleri paylaşıyorum pudra. Yalnız ben ilkokuldakileri hatırlasam da o felaketten sonra hayatta olup olmadıklarını bilmiyorum :(

Abi, işte ben de öyle bir aidiyet arıyorum zaman zaman. Anılarım sadece geçmişte değil bugün de içinde bulunduğum mekanlara ait olsun, denk geldiğimde "Aaa burda da şunu bunu yapmıştım" diyebileyim istiyorum. Pek olmuyor ama :(

Valerie o eğlence de olmasa kim çeker yeni eve taşınmayı :p

tuuba dedi ki...

Aynı duyguları paylaşıyorum seninle. Doğduğumdan beri kaç ev kaç şehir değiştirdiğimi sayamadım. Hala ilkokul arkadaşlarıyla falan yolda rastlaşan insanları kıskanıyorum..

La Santa Roja dedi ki...

Biz de internette karşılaşıyoruz tuuba n'apalım, facebook sağolsun :p