CO

Bir alttaki skindirik yazının bu bloğun son girişi olma ihtimali hiç de düşük değilmiş sevgili okuyanlarım. Beni tanıyanlardan biri, bir iki gün sonra, haberi telefonumu açan annemden alınca, son yazıya yorum olarak "Alice artık bizlerle değil, Allah rahmet eylesin" yazabilirmiş az daha. Son bir enerjiyle banyonun kapısını açıp anneme seslenemeseymişim mesela, bir varmış Alice bir yokmuş olacakmış. 13 yıldır kullanılan ve bir problem çıkarmayan anneanne şofbeninin borusunun çatlamak ve bütün dumanla karbonmonoksiti banyonun içine salmak için benim banyoya girmemi beklemesi, bunca zamandır beklediğim Sayısal'ın da yakında vuracağını garantileyen bir şans göstergesi değil midir? Başım dönüp midem aniden bulanmaya başladığı için kapıyı açıp anneme seslendiğimi hatırlıyorum, ona elimi uzattığımı, sonrası yok.
Düşmüşüm oraya. Kuyruk sokumu kemiği kırılmış dedi Etlik SSK Hastanesi. Düşerken burkulan bileğimde ve kapının köşesine vurduğum için açılan ve şişen alnıma pek önem vermediler. Sonra Bayındır Hastanesi bir daha baktı röntgene, kırılmamış ama iyi ezilmiş, bir müddet acısını çekeceksin dedi Angara sarısı saçlı kadın doktor. "Ama geçer bu, kırılsa da önemli değil, böyle zehirlenerek ölen o kadar çok insan geldi ki elime, sen çok ucuz atlatmışsın." dedi. Şofben zehirlenmelerinde "Ya Hep Ya Hiç" olur dedi, "Ya hiç zehirlenmezsin, ya da zehirlenip ölür gidersin.". Azrail bu sefer popoya tekmeyi koymakla yetindi sanırım.
Bir de canımı sıktığım şeylere bak. Ulan ömrümün son 3 yılı bir herif için/yüzünden üzülüp ağlayarak geçti, görüp göreceğim o oluyordu az daha! Çok klişe farkındayım ama bu böyle, bu ikinci bir şans ve bunu aynı şekilde oto boka canımı sıkarak geçirmeye hiiç niyetim yok.

So tell the boys that Alice is back in town.